Vorige week hielden onze zesdejaars Secretariaat-Talen hun GIP-proef. Extern jurylid Katrien de Pillecyn blikt hoopvol terug.

Eén keer per jaar mag ik nog eens naar school. Neen, niet om een rapport van een van de tieners op te halen, maar om te werken. Dan ben ik lid van de jury voor de GIP-proef van het Mater Dei-Instituut in Sint-Pieters-Woluwe. Leerkracht Duits Karla Vanden Bosch en ik “go back a long way”. Daarom teken ik steeds weer present.

Kijken naar de toekomst is in dit geval kijken en luisteren naar en debatteren met jongeren uit het zesde jaar Secretariaat-Talen. Een belangrijk deel van hun laatste jaar bestaat uit een maand stage op een bedrijf, aangevuld met een eindwerk daarover en een presentatie met publiek (leerkrachten Frans, Nederlands, Engels en Duits en een bedrijfsjury).

Vandaag zag ik dus de toekomst aan het werk. Ze waren 17 en 18 jaar oud, Ze hadden klamme handjes en hadden zich in een strak pak, een over-the-top jurkje en een hoop make-up gewurmd. Eentje had er zelfs een dasspeld en manchetknopen voor over. Een ander kwam heel authentiek in T-shirt en jeans. De meeste leerlingen op Mater Dei hebben een andere thuistaal dan het Nederlands. Maar via hun jarenlange onderwijs, groeiden ze uit tot meertalige volwassenen, die vlot communiceren in vier talen.

Amélie droomde van luxeauto’s en stapte met lood in haar schoenen een multi-merken garage binnen in Overijse. Tot haar grote verbazing mocht ze er stage doen. Het internet viel drie keer uit tijdens haar presentatie en de beamer begaf het ook, maar ze bleef stoïcijns kalm en bracht een mooi verhaal over hoeveel administratie er bij te pas komt als je Rolls Royces en Land Rovers wil verkopen.

Tonia houdt niet van administratie, maar mocht 4 weken lang genieten van heel veel contacten aan de receptie van Randstad. Ze weet nu dat praten met mensen haar energie geeft en dat straalt ook van haar af. Ik zag haar zo al in een van onze winkels staan, maar ze wil eerst nog een bachelor in communicatie proberen. Wat een mooi doel!

Gérard stak strak in het pak en verdween bijna onder een grote bos bloemen voor de leerkrachten - ze hadden allemaal samengelegd, omdat ze zo dankbaar waren voor de steun die ze gekregen hadden en hij mocht ze afgeven. Hij was nog helemaal niet aan werken toe, ontdekte hij tijdens zijn stage bij StartPeople, maar deed aandoenlijk zijn best om dat te verstoppen.

Sophia kreeg door haar stage bij Domestic Services heel veel respect voor mensen die werken in een systeem met dienstencheques.

Aashi verdiepte zich bij BIA in internationale graafwerken en herinnert zich vooral het ingewikkelde SAP systeem - ik kon haar geruststellen: ook fully fletched employees willen daar al eens mee sukkelen ...

Gabriela moest heel veel oefenen voor haar presentatie en geen enkele leerkracht had er vertrouwen in. Maar kijk: ze stond daar in een knalgele, zijden jurk te stralen en maakte van haar verslag over Broederlijk Delen een prachtig verhaal. Toen we haar feliciteerden kon ze haar geluk niet op. Je zag dat ze op één uur tijd een half leven gegroeid was. Soms is een dag ECHT mooi.

Ook Chloé, die in de klas nooit een woord zegt, bracht een knap verhaal over de Angelusschool. Met pittige anekdotes over de epic schoolstrijd tussen de Franstalige en Nederlandstalige afdeling en een ontroerend weerzien met haar leerkrachten van weleer: over hoe je leert om "Nadine" te zeggen tegen de "juf" van je zesde leerjaar ... Ze had ook helemaal zelf beslist om af te wijken van het PPT format van de school en toonde knappe beelden en kleuren. En ze gaf haar leerkrachten een primeur mee: één van haar hobby’s is Engelse kortverhalen schrijven op een webforum. De leerkracht Engels was oprecht verrast.

Isaac belandde door een stom toeval op de HR afdeling bij het grote Sibelga in Brussel. De voltallige jury zag een kleine jongen in jeans op een heel heldere manier uitleggen hoe een intercommunale in mekaar zit en wat een raad van bestuur allemaal doet. De leerkracht Frans gaf ruiterlijk toe dat ze het zelf had opgezocht op de website maar niet begrepen had, tot Isaac het in drie slides presenteerde.

Jean-Michel bracht een zak vol Fevia goodies mee. Jammer genoeg bracht hij zijn stage vooral door in het "opberghok". Zonder raam, met veel rommel en klassement. Wat jammer dat bedrijven een stagiair hiervoor gebruiken ...

Marie sloot een jaar vol verandering af met een mooie bundel over de Floralia school. Ze verhuisde in 2018 van Dubai naar Brussel en vond dat erg moeilijk. Maar kijk: ze vond er wel haar roeping, want ze gaat meer dan waarschijnlijk in diezelfde school aan de slag als administratief bediende.

Ik hoorde en zag mooie dingen op de zolderverdieping van Mater Dei. Maar ik besef ook dat stagiairs soms onderschat en misbruikt worden. Duizenden kopieën hebben die tieners gemaakt, honderden mappen geklasseerd, een massa bonnen uitgeprint ... Zelfs bij gerenommeerde bedrijven blijft papier blijkbaar een noodzakelijk kwaad. En wordt dat doorgeschoven naar het hulpje - in deze woelige tijden lijkt het op moderne slavernij ...

Anderzijds is er ook hoop: zo mocht Jean-Michel internetteksten vertalen, kon Amélie de uitnodiging voor een event ontwerpen en was Sophia nauw betrokken bij de praktische organisatie van een bedrijfsfeestje. Chloé bracht haar stagementor mee en die dame zat oprecht te stralen in de klas.

Ik zag vandaag de toekomst. Meertalige jongeren, die een soms zware rugzak aan uitdagingen en mislukkingen meedragen, maar die toch gaan studeren en hard willen werken. Leerlingen die maandenlang thuis voor een laptop of een smartphone zaten en probeerden hun lessen bij te houden en die maar wat blij waren om hun leerkracht nu ook live weer te zien. Leerkrachten die nooit opgeven en meer dan hun hart en ziel in die GIP proeven stoppen.

De kans is klein dat de leerlingen van de klas 2020 van Mater Dei ooit bij ons aan de slag zullen gaan. Dat hoeft ook niet. Maar we kunnen jongeren zoals Isaac en zijn klasgenoten wel steunen door hen 4 weken lang te tonen hoe het er aan toegaat in een groot bedrijf. Vorig jaar deed Ines uit Mater Dei stage bij Proximus, in één van de EBU teams van Liesbeth Micholt en Ronald Beernaert.  Proximus vormde een springplank voor haar toekomst en haar eindwerk wordt tot vandaag gebruikt op de school als voorbeeld van hoe zoiets er uit moet zien .

En dan is mijn weekend goed.

(De namen van de leerlingen werden in deze tekst veranderd; de werkgevers zijn wel echt)